Το +blog θέλοντας να τιμήσει την πολυνίκη, στην διοργάνωση του κυπέλλου, ομάδα της νύμφης του Θερμαϊκού, θυμάται τις συγκλονιστικές της πορείες κατά την αυγή του εικοστού πρώτου αιώνα.
Το 2003 η ομάδα του θεού του πολέμου πέρασε σαν σίφουνας από καυτές έδρες όπως τα Χανιά, αυτή του ιστορικού Πατραϊκού, του ΠΑΣ (που είχε παλέψει με ζήλο να παραμείνει στα μεγάλα σαλόνια). Με το ολοκληρωτικό ποδόσφαιρο που έπαιζε εκείνη τη χρονιά ο Εθνικός Αστέρας (αν και δεν αγωνιζόταν στην πρώτη κατηγορία) δυσκόλεψε την ομάδα της καρδιάς μας, αλλά το πύρινο γήπεδο του έδωσε την πολυπόθητη πρόκριση στον ημιτελικό. Εκεί, με δυο ισοπαλίες απέκλεισε την ομάδα φόβητρο που ακούει στο όνομα «Αιγάλεω». Στον τελικό, μετά από αφόρητη αδικία, καθώς τα δοκάρια στην πλευρά της θύρας 4 ήταν πιο χοντρά, δεν κατάφερε να σηκώσει το κύπελλό δοκάρι που χαρακτηρίστηκε και ως «κύπελλο ρι-παπά».
Εν συνεχεία, το 2005, αφού περνάει αήττητος (αποδίδοντας καταπληκτικό ποδόσφαιρο) από Καβάλα, Ατρόμητο και Εθνικό κληρώνεται με ομάδα της πρώτης εθνικής. Καταφέρνει να αποσπάσει δυο ισοπαλίες από τον μεγάλο Απόλλωνα Καλαμαριάς και κάνοντας τεράστιο διπλό στην Ξάνθη με τον αξέχαστο Μίμη Μπενίσκο φτάνει ξανά, δυο χρόνια αργότερα στον τελικό και μια ανάσα από την κούπα.
2007-2008. Ο θεός, που δεν παίζει ποτέ μοναχός, καλείται με το καλημέρα να πετάξει εκτός, έναν εκ των διεκδικητών του τίτλου. Καταφέρνει, λοιπόν, να υποτάξει τον τεράστιο Άγιο Δημήτριο στην παράταση. Η ομάδα συνεχίζει τρένο ως τον τελικό ξεπερνώντας τα εμπόδια του Εθνικού Κατερίνης, της Ξάνθης, και του Ατρόμητου χάρη στην τεράστια ομάδα, τον μεγάλο κόουτς και τον μοναδικό λαό του. Οι οπαδοί πληροφορούνται ότι ο τελικός θα διεξαχθεί την Παρασκευή το βράδυ, αντί για το Σάββατο. Ο δαφνοστεφανωμένος δεν κατεβαίνει να αγωνισθεί στο Καυταντζόγλειο και η ομάδα του Άρεως της Θεσσαλονίκης στέφεται κυπελλούχος Παρασκευόβραδου. Ακολουθεί τρελό γλέντι στην περιοχή του Λευκού Πύργου.
Το 2003 η ομάδα του θεού του πολέμου πέρασε σαν σίφουνας από καυτές έδρες όπως τα Χανιά, αυτή του ιστορικού Πατραϊκού, του ΠΑΣ (που είχε παλέψει με ζήλο να παραμείνει στα μεγάλα σαλόνια). Με το ολοκληρωτικό ποδόσφαιρο που έπαιζε εκείνη τη χρονιά ο Εθνικός Αστέρας (αν και δεν αγωνιζόταν στην πρώτη κατηγορία) δυσκόλεψε την ομάδα της καρδιάς μας, αλλά το πύρινο γήπεδο του έδωσε την πολυπόθητη πρόκριση στον ημιτελικό. Εκεί, με δυο ισοπαλίες απέκλεισε την ομάδα φόβητρο που ακούει στο όνομα «Αιγάλεω». Στον τελικό, μετά από αφόρητη αδικία, καθώς τα δοκάρια στην πλευρά της θύρας 4 ήταν πιο χοντρά, δεν κατάφερε να σηκώσει το κύπελλό δοκάρι που χαρακτηρίστηκε και ως «κύπελλο ρι-παπά».
Εν συνεχεία, το 2005, αφού περνάει αήττητος (αποδίδοντας καταπληκτικό ποδόσφαιρο) από Καβάλα, Ατρόμητο και Εθνικό κληρώνεται με ομάδα της πρώτης εθνικής. Καταφέρνει να αποσπάσει δυο ισοπαλίες από τον μεγάλο Απόλλωνα Καλαμαριάς και κάνοντας τεράστιο διπλό στην Ξάνθη με τον αξέχαστο Μίμη Μπενίσκο φτάνει ξανά, δυο χρόνια αργότερα στον τελικό και μια ανάσα από την κούπα.
2007-2008. Ο θεός, που δεν παίζει ποτέ μοναχός, καλείται με το καλημέρα να πετάξει εκτός, έναν εκ των διεκδικητών του τίτλου. Καταφέρνει, λοιπόν, να υποτάξει τον τεράστιο Άγιο Δημήτριο στην παράταση. Η ομάδα συνεχίζει τρένο ως τον τελικό ξεπερνώντας τα εμπόδια του Εθνικού Κατερίνης, της Ξάνθης, και του Ατρόμητου χάρη στην τεράστια ομάδα, τον μεγάλο κόουτς και τον μοναδικό λαό του. Οι οπαδοί πληροφορούνται ότι ο τελικός θα διεξαχθεί την Παρασκευή το βράδυ, αντί για το Σάββατο. Ο δαφνοστεφανωμένος δεν κατεβαίνει να αγωνισθεί στο Καυταντζόγλειο και η ομάδα του Άρεως της Θεσσαλονίκης στέφεται κυπελλούχος Παρασκευόβραδου. Ακολουθεί τρελό γλέντι στην περιοχή του Λευκού Πύργου.
