Θόδωρε, είσαι ο φυσικός ηγέτης του ΠΑΟΚ. Προχώρα...

Όταν ο λαός του ΠΑΟΚ λέει κάτι, το εννοεί.
Θόδωρε, το καλοκαίρι είπαμε:
«Σκύλε γερά, μαζί θα ξαναφέρουμε τον ΠΑΟΚ μας ψηλά».

Το +blog το τονίζει συχνά πυκνά.

«Μπαίνοντας από τη θύρα 3, επιβεβαιώθηκαν οι εικασίες μας, κόσμος - παλμός – ενθουσιασμός. Τουλάχιστον 12.000 κόσμου του ΠΑΟΚ, γιόρταζαν παστωμένοι στις σκιερές κερκίδες του γηπέδου.

Τι γιόρταζαν; Την ελπίδα, την πίστη, που θα γίνει βεβαιότητα!
Ο ΠΑΟΚ, έτσι όπως είναι τώρα, μπορεί και θα ξαναγίνει μεγάλος…
Ο κόσμος του ΠΑΟΚ δίνει σαφέστατο μήνυμα συμπαράστασης»

10.7.07

«Θα παλέψουμε με όλες μας τις δυνάμεις να κρατήσουμε όρθιο αυτό που χτίζουμε εδώ και ένα τρίμηνο.
ΥΓ. Ανηφορίζουμε για Τούμπα...»

26.9.07

«Το σαπιοκάραβο, που ακούει στο όνομα ΠΑΟΚ, έχει λύσει τους κάβους, σήκωσε την άγκυρα και ανοίγει πανιά. Έχει πίσω από το τιμόνι τον καπετάν Θόδωρο και ναύτες όλους εμάς, τους οπαδούς του ΠΑΟΚ. Έχουμε, ήδη, αφήσει στη στεριά αυτούς που θέλουν να μας βουλιάξουν. Αν ξεχάσαμε ή αγνοήσαμε κάποιους, να είστε σίγουροι ότι θα τους ρίξουμε στη θάλασσα- στα ανοικτά και χωρίς σωσίβιο!»

5.11.07

«Είμαι βέβαιος ότι βαδίζουμε στον σωστό δρόμο, τον ανήφορο, που ομόφωνα το καλοκαίρι επιλέξαμε να τραβήξουμε. Την γιορτή που ξεκινήσαμε το καλοκαίρι δεν πρόκειται να την χαλάσει κανείς.»

14.1.08

«ΣΚΥΛΕ ΓΕΡΑ ΜΑΖΙ ΘΑ ΞΑΝΑΦΕΡΟΥΜΕ ΤΟΝ ΠΑΟΚ ΜΑΣ ΨΗΛΑ»

5.2.08

Σήμερα, 14.4.08 το ξαναλέμε:

ΣΚΥΛΕ ΓΕΡΑ ΜΑΖΙ ΘΑ ΞΑΝΑΦΕΡΟΥΜΕ ΤΟΝ ΠΑΟΚ ΜΑΣ ΨΗΛΑ

ΝΑΙ ΡΕ, Π.Α.Ο.Κ.

Ήταν μια φθινοπωρινή Τρίτη. Το απόγευμα μπήκα με τον πατέρα μου στο αμάξι και ξεκινήσαμε. Περάσαμε από τον θείο μου, ο οποίος ήρθε μαζί μας. Αφού διανύσαμε μερικά χιλιόμετρα, και αφού είδα κι άλλους να το κάνουν, είπα στο θείο μου να ανοίξει το παράθυρο του συνοδηγού. Δένοντας το ένα άκρο του στην χειρολαβή, άφησα ένα κασκόλ, το οποίο είχα αγοράσει σε μια σχολική εκδρομή, να ανεμίσει περήφανα στον αέρα της Μακεδονίας. Σε όλη τη διαδρομή καταλάβαινες ότι κάτι σπουδαίο συμβαίνει. Ήταν τα πιο ανυπόμονα εβδομήντα χιλιόμετρα της ζωής μου.

Μπαίνοντας στην πόλη, έβλεπες τους πάντες να είναι στο πόδι. Δεν την είχα ξαναδεί ποτέ έτσι. Αφήσαμε το αμάξι, μάλλον, στην νησίδα στο τέλος της Αγίου Δημητρίου. Παρέες ανηφόριζαν και τραγουδούσαν. Μαζί τους προχωρήσαμε κι εμείς μέχρι το σπίτι του κυρ Σάκη, με τον οποίο και συνεχίσαμε την πορεία μας. Σε κάθε βήμα έσφιγγε το στομάχι όλο και περισσότερο και ένα ρίγος ένιωθες να σε διαπερνάει.

Μετά από κάποια ολιγόλεπτη αναμονή ήταν όλα μπροστά μου. Ή μάλλον, ήμουν κι εγώ εκεί, νιώθοντας την ίδια ανατριχίλα που νιώθω ακόμη και σήμερα, μετά από τόσες παρουσίες και όντας μαντράχαλος 25 ετών.

Για όσο με κρατάν τα πόδια μου, θα είμαι εκεί και θα νιώθω όπως τότε.

ΝΑΙ ΡΕ
Π.Α.Ο.Κ.