ΝΑΙ ΡΕ, Π.Α.Ο.Κ.

Ήταν μια φθινοπωρινή Τρίτη. Το απόγευμα μπήκα με τον πατέρα μου στο αμάξι και ξεκινήσαμε. Περάσαμε από τον θείο μου, ο οποίος ήρθε μαζί μας. Αφού διανύσαμε μερικά χιλιόμετρα, και αφού είδα κι άλλους να το κάνουν, είπα στο θείο μου να ανοίξει το παράθυρο του συνοδηγού. Δένοντας το ένα άκρο του στην χειρολαβή, άφησα ένα κασκόλ, το οποίο είχα αγοράσει σε μια σχολική εκδρομή, να ανεμίσει περήφανα στον αέρα της Μακεδονίας. Σε όλη τη διαδρομή καταλάβαινες ότι κάτι σπουδαίο συμβαίνει. Ήταν τα πιο ανυπόμονα εβδομήντα χιλιόμετρα της ζωής μου.

Μπαίνοντας στην πόλη, έβλεπες τους πάντες να είναι στο πόδι. Δεν την είχα ξαναδεί ποτέ έτσι. Αφήσαμε το αμάξι, μάλλον, στην νησίδα στο τέλος της Αγίου Δημητρίου. Παρέες ανηφόριζαν και τραγουδούσαν. Μαζί τους προχωρήσαμε κι εμείς μέχρι το σπίτι του κυρ Σάκη, με τον οποίο και συνεχίσαμε την πορεία μας. Σε κάθε βήμα έσφιγγε το στομάχι όλο και περισσότερο και ένα ρίγος ένιωθες να σε διαπερνάει.

Μετά από κάποια ολιγόλεπτη αναμονή ήταν όλα μπροστά μου. Ή μάλλον, ήμουν κι εγώ εκεί, νιώθοντας την ίδια ανατριχίλα που νιώθω ακόμη και σήμερα, μετά από τόσες παρουσίες και όντας μαντράχαλος 25 ετών.

Για όσο με κρατάν τα πόδια μου, θα είμαι εκεί και θα νιώθω όπως τότε.

ΝΑΙ ΡΕ
Π.Α.Ο.Κ.